Brief aan mensen met een dwarslaesie en hun netwerk

Op zondag 8 september 2024 kreeg Zoon een motorongeluk, waar hij een complete dwarslaesie vanaf T3 aan overhield. Vanaf borsthoogte naar beneden voelt hij op dit moment niets meer. 

Tijdens zijn dagen op de IC van de ISALA kliniek in Zwolle, sprak ik een verpleegkundige. Op enig moment zei zij: ‘Ik vind het verbazingwekkend dat mensen met een dwarslaesie vaak zo positief zijn’. Deze opmerking bleef in mij hangen aan een haakje. En het leven ging verder.

Na 13 dagen op de IC en een tussenstop op Orthopedie belandde Zoon op de afdeling Neurochirurgie. Uiteindelijk heeft hij daar zo’n zeven weken doorgebracht. Met slechts één echte, korte inzinking, waarvoor hij goed opgevangen is door twee verpleegkundigen, die de tijd voor hem namen.

Ineens was daar een ingeving: veel negatieve gevoelens en emoties huizen rond de buik-/darmstreek. Dit gebied wordt ook wel ‘hersenen 2’ genoemd. Zoon voelt de signalen van dat gebied niet. Zou dit kunnen betekenen dat hij depressief kan zijn zonder dat hij het doorheeft?

In gesprekken met cliënten kwam dit wel eens ter sprake. Eén cliënt reageerde: ‘Ik ken iemand met een dwarslaesie vanaf heuphoogte en die is zwaar depressief geweest op het suïcidale af’. 

Dat lijkt mijn ingeving te ondersteunen.

Op een dag waren Vrouw en ik in het ziekenhuis bij Zoon. Er waren nog een bezoeker en een verpleegkundige in de kamer. Zij stonden links van het bed, ik zat rechts. Mijn basisgevoel was op dat moment neutraal. Ik vertelde aan de bezoeker over mijn ingeving. En ineens werd ik me bewust van het verdriet dat ik voelde. Het was niet mijn verdriet, ik was neutraal. Theoretisch gezien kan ik het verdriet gevoeld hebben van vier mensen. Aangezien ik naast het bed van Zoon zat, ging ik ervan uit dat ik zijn verdriet voelde. Wat hij zelf niet voelde, voelde ik – vanwege mijn sterkgevoeligheid en projector (human design) zijn – wel. 

Na negen weken en twee dagen verhuisde Zoon van het ziekenhuis in Zwolle naar Revalidatiecentrum de Hoogstraat in Utrecht. Mededeling: ‘Hier ben je geen patiënt, hier ben je revalidant, als je iets wil, regel het dan maar’. Fantastisch!

Ik schroefde mijn bezoeken van vijf keer in de week terug naar twee keer, in combinatie met beschikbaarheid op afroep. De eerste weken werd ik me ervan bewust dat ik verschillende keren als ik bij Zoon vandaan ging, met een zwaar gevoel wegliep. Terwijl Zoon overwegend opgewekt en realistisch is en positief gestemd. Wederom de realisatie: wat hij niet voelt, voel ik wel. En op een dag voelde hij lichter. Ik gaf het hem terug en hij reageerde: ‘Ik voel me net als gisteren’. En dat klopt. Ik voel me niet meer ‘als gisteren’. Ik ga de goede kant op, Zoon ook.

Waarom deze open brief aan jullie, mensen met een dwarslaesie en hun netwerk?

Ik kreeg een ingeving, zoals wel vaker. Een ingeving is echter geen vaststaand feit of een doordachte theorie. Daarom deze vraag: herkennen jullie iets van wat ik hierboven beweer?

Elke reactie is welkom, ik ben erg benieuwd.

Hartelijke groet,

Frank, vader van Zoon.