Cliënt LT te R (gefingeerde naam) kwam met hoge verwachtingen naar ons gesprek. Ze raakte diep teleurgesteld. Het gesprek ging niet zoals zij had verwacht. Maar ze zei er niets van, want dat vindt ze moeilijk.

En dus ging het gesprek zoals het ging en cliënt vertrok met stille trom. Een nieuwe afspraak stond in de agenda en dus over tot de orde van de dag.

Tot op een dag een mail binnenkomt: zulke fijne gesprekken gehad en nu dit gesprek.

WAT? Waar heeft ze het over? Puntje komt bij paaltje en cliënt breekt de therapie af.

Enkele weken later, op vrijdagavond, komt er een mail binnen: dit keer van de onafhankelijke  klachtencommissie van de organisatie waar ik mee samenwerk. Er is een klacht binnengekomen en ik krijg de vraag of ik me erin herken. Cliënt vindt dat ik de regels van de gedragscode heb overtreden en ‘dat vindt iedereen die zij erover spreekt’.

Puntje komt bij paaltje: nee, ik herken me er niet in.

Ik vraag mezelf wel iets af: deze cliënt leefde op dat moment in schijnintimiteit en handelde binnen de pootjes van de dramadriehoek: ze kwam als slachtoffer en toen ik haar niet redde -ik geef therapie op het niveau van intimiteit- sloeg ze van zich af als een aanklager. Hoe kan het dat ik dit niet op tijd heb gezien? Welk signaal heb ik over het hoofd gezien? Welke signalen misschien?

Ik kom op het punt van spijt. Ik heb spijt. Ik heb spijt dat ik -onbedoeld en onbewust- die cliënt heb geholpen een betere client te worden in plaats van een psychisch gezonde medemens en dat ik dit traject niet af kan maken, zodat ze voor dit moment dus dat slachtoffer en die aanklager blijft. Hoge verwachtingen en diepe teleurstelling staan ten diepste in het teken van een negatief zelfbeeld. Door niets te zeggen, kun je elke keer regelen dat je weer teleurgesteld raakt en verandert er dus helaas niets.

En helaas voor LT te R: dit ligt echt aan haar kant van de grens van gelijkwaardigheid. Ze kan het over de schutting kieperen, maar daar ligt het toch echt verkeerd.

Vind ik.

©FrankOdding, 2021-04-12