Bam, het was meteen weer raak. Vier weken vakantie gehad, geen gedoe, gewoon lekker ontspannen en dan dit. Ik zat er weer helemaal in, alsof ik de hele zomer door was gegaan met therapie geven. Client had een gesprek gehad met vader, zoals besproken. En, toch nog onverwachts, ook met moeder. En daar ging het mis.
Even tussendoor: deze blog gaat over vrouwen. Maar voordat je afhaakt en op tilt slaat (discriminatie, vrouwenhaterij), het gaat ook over sommige mannen. Het verbaast mij niet dat de groep vrouwen groter is dan het aandeel mannen. Vrouwen zijn vele malen beter in het verbloemen van problemen, ze passen zich aan en gaan ervoor, waardoor het probleemgedrag nauwelijks opvalt. Mannen zijn over het algemeen helderder: een man met ADHD gedraagt zich als een man … met ADHD. Die verbergt niet zoveel, dat kan hij niet eens. Een man met ASS, een autisme spectrum stoornis, valt op, beter gezegd: valt uit, maar een vrouw met ASS? Menig keer blijft het onopgemerkt.
En de persoon zelf? Die is vaak overmatig vermoeid, omdat je altijd maar beter voordoen dan je bent, energie kost en zijn tol eist.
Terug naar client. Ze vertelt hoe een en ander gegaan is. Goed gesprek met vader, geen spanning, ze kwamen echt tot elkaar. Dat had ze eigenlijk ook wel verwacht. Toen het gesprek met moeder. Geen echte verbinding en het beeld dat zij schetst komt niet overeen met het beeld dat client heeft. Nou denk je misschien dat deze client niet voor niets client is, ik kan je verzekeren: deze client spoort en begint steeds beter te sporen. Maar die moeder?
En met deze moeder een heel aantal andere vrouwen (en soms mannen). Ogenschijnlijk functioneren ze goed, ze doen sociaal, zijn belangstellend. Kunnen op feestjes in het middelpunt van de belangstelling staan, voeren het hoogste woord en hebben contacten. Kijk je echter dieper, verder, dan zie je een ander beeld. Dan blijkt de communicatie toch niet zo wederkerig te zijn als je eerst dacht. Dan blijkt de gelijkwaardigheid in het geding te zijn ten gunste van hen en ten koste van jou. Dan spiegelen ze een beeld voor, dat jij niet helemaal kunt volgen. Ze trekken conclusies waarbij jij je wenkbrauwen fronst. Maar als je oppervlakkig kijkt, is er weinig aan de hand.
Aangezien er in het dagelijkse (familie)leven nog wel eens oppervlakkig gekeken wordt, reilt en zeilt alles zoals het altijd al ging. Maar wat nu te denken van die vrouw die haar partner verdacht van autisme, maar de plank missloeg? Die moeder die wist wat haar man en zoon hadden, maar de plank missloeg?
Wat ik in de praktijk zie gebeuren is dat er een rondedans om de verstoorde persoon ontstaat. Niemand durft te zeggen wat hij of zij ziet gebeuren en ondertussen wordt aan alle kanten rekening gehouden met de persoon in kwestie. Mensen die kloppen passen zich, bewust of onbewust, aan aan de persoon die niet klopt. Zo ontstaan heel wat ontwrichte families en familiesystemen. Zo ontstaan er onderhuidse spanningen, die er uiteindelijk toe aan kunnen zetten dat mensen in therapie komen. Zo ging het met client.
Bij vrijwel iedere client komen familieleden ter sprake. Als ik dan een verhaal hoor, dat me doet denken aan bovenstaande, dan vertel ik wat over dat soort mensen, die ogenschijnlijk goed functioneren, maar ten diepste de plank misslaan. Zijn dit wellicht vrouwen met een vorm van autisme?
Herken jij de personen die ik hierboven beschrijf? En als dat zo is: lukt het jou om op een adequate manier met ze om te gaan? Deel je dit met mij en anderen door te reageren op dit blog? Ik zie je reactie graag tegemoet.
Geef een reactie