Gaan we vandaag op de culturele toer? Je bent toch psycholoog?
Klopt.
Patronen
Ik bied puur maatwerk voor die specifieke cliënt(en) die er op dit moment is/zijn. Dat doe ik zonder protocol en bovendien nogal intuïtief. In zo’n gesprek gebruikte ik het woord ‘museum’. We hadden het over levensgebeurtenissen en patronen. Dat ken jij ook vast wel: je krijgt niet de aandacht op de manier zoals jij wilt en bent en dus probeer je de aandacht te vangen zoals die ander is. Je krijgt reactie en de volgende keer doe je het weer zo. Dit herhaalt zich een paar keer en zo ontstaat een patroon. Tot je een ander tegenkomt, waarbij je datzelfde gedrag vertoont en die reageert: ‘Wat ben jij nu aan het doen?’, met een blik van verbazing of ontzetting in de ogen.
Levensgebeurtenissen
Zo kun je ook patronen ontwikkelen naar aanleiding van ingrijpende levensgebeurtenissen. Stel je maakt het overlijden van een dierbare mee en in die fase van je leven moet je door: de kinderen vragen aandacht, je partner wil gesteund worden, op je werk ben je onmisbaar. Voor jou en jouw verdriet is geen tijd, geen aandacht, geen ruimte. Je stopt je gevoel weg, je emoties gaan ondergronds en het leven gaat door. Tot het gevoel ‘wraak’ neemt en jou platlegt, hetzij letterlijk, hetzij figuurlijk. We struggelen wat af met ons allen.
Vandaag
En toen was het vandaag, hier & nu, dit moment, het enige moment dat je echt leeft. Gisteren is voorbij, morgen moet nog komen.
Op dit moment kun je een besluit nemen: ga ik door met mijn patronen of kies ik een alternatief?
Museum
Toen kwam ik met de term ‘museum’, later maakte ik er ‘persoonlijk museum’ van. Jouw hele levensgeschiedenis kun je plaatsen in de persoonlijke museum en als je zin hebt koop je een kaartje en kun je rondlopen in dat museum, in het besef dat dit was, dit maakte je mee, dit vormde jou.
Wandel je mee?
De schuifdeuren van een prachtig gebouw gaan automatisch open en zo staan we in de ruime hal waar een aantal zalen op uitkomen. We kijken rond: voor mijn geboorte, geboorte en jonge jaren, schooljaren, hobby’s en interesses, werk, pensioen, levensgebeurtenissen.
Nieuwsgierig loop ik naar de zaal met het bordje ‘pensioen’. Er staat een klein kastje met twee documenten erin: ‘Je hebt een onderwijspensioen opgebouwd tussen 1990 en 2010’ en ‘Je bouwt geen nieuw pensioen op’. Voor de rest is mijn pensioenzaal leeg.
Hoe zit het met die van jou?
Een museumhal
Ik loop terug naar de hal en kies voor de eerste zaal: voor je geboorte. Ik zie mijn ouders, mijn oudere broers en zussen. Ik zie foto’s van mijn opa’s en oma’s en de verdere familie. Ik zie een kalender met een omcirkelde datum erin en snap het eerst niet: 22 juni 1968. Oh wacht, dat is 9 maanden voor mijn geboorte. Daar wil ik even geen beelden bij vormen. Feit is wel dat als mijn ouders toen rustig waren gaan slapen, dat ik hier nu niet zou zijn. Wonderlijke gedachte. Mijmerend over mijn vroege beginjaren loop ik terug naar de centrale hal. Voor vandaag kijk ik nog in een hal en dan houd ik het voor gezien: levensgebeurtenissen.
Een andere hal
Ik loop een levendig aangeklede zaal binnen en zie ook meteen de donkere randen. Mijn geboorte, kleuterschool, lagere school, de proefklas op zaterdag voorafgaand aan de brugklas. Een diplomauitreiking , een eerste baantje, mijn eerste werk. En ook: het overlijden van een jongen uit mijn klas, een neefje, m’n schoonvader, zus, vader en moeder. Met een weemoedig gevoel loop ik via de hal naar de deur. Ik stap naar buiten en sta in het volle daglicht. Wellicht met zon af anders met een verfrissende regenbui: hoe dan ook:
Ik ben terug in het hier & nu
En ik besef: mijn Persoonlijke Museum heeft mij gevormd EN ik kan er niets aan veranderen, hoe hard ik het ook probeer, hoe hard ik ook mijn best doe. Het zal niet anders worden dan het is.
Dan rest mij nog één mogelijkheid: hoe ik ermee omga, hoe ik mij er toe verhoud, dat kan ik veranderen. Ik kan doorgaan op een ingeslagen weg, ik kan ook de route wijzigen. Ik kan patronen doorzetten, ik kan ze stoppen. Ik kan mensen en herinneringen vasthouden, ik kan ze ook loslaten.
Vandaag in het hier & nu ben ik verantwoordelijk voor mijzelf en heb ik een keuze.
Welke keuze maak jij?
©FrankOdding, 2022-10-11
Reacties:
Geplaatst door: Frank Odding op dinsdag 22 november 2022 om 09:25 uur
Ik kreeg van een andere cliënt ook een reactie binnen. Klonk als: 'Ik zie meer een persoonlijk archief' voor me. Die sprak mij aan en leidde vlak erna tot een ingeving: 'Levend verleden'. Voor de eerste keer dat ik met downloads werk, werd een concept al voor publicatie aangepast. Het resultaat vind je hier. Doe er je voordeel mee.
Geplaatst door: Frank Odding op dinsdag 08 november 2022 om 08:18 uur
Ik werk nu een tijdje met het concept 'Persoonlijk Museum' en binnenkort komt de uitwerking van dit concept bij de downloads te staan. Gisteravond kreeg ik van een cliënt feedback op de term 'Persoonlijk Museum'. Zij was er blij mee, normaal praatte ze over 'oude koeien uit de sloot halen'. Dat klinkt negatiever en beoordelender dan wanneer je zegt: 'ik heb het idee dat je in je Persoonlijke Museum rondloopt, klopt dat?'. Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee. Wat in gesprekken meerdere keren langs kwam, laat zich samenvatten onder de term 'stiekem'. Je loopt je Persoonlijke Museum uit en stiekem neem je oude patronen mee in je broekzak of je handtasje. En dat is nou net niet de bedoeling. Laat de museumstukken binnen liggen en ga zelf in het volle daglicht staan en bedenk: wat wil ik nu, hoe los ik deze onenigheid hier en nu op, wat is mijn behoefte op dit moment. Besef dat hier en nu bestaat uit feiten en lijfsgevoel. En wat je daarmee moet of kunt, dat lees je binnenkort op het uitgewerkte concept.