‘Wat moet ik nu doen dan volgens jou?’ Ik krijg deze vraag nadat ik eerst een vulkaanuitbarsting heb meegemaakt. Lava is uitgespuwd, maakt de grond vruchtbaar. De toon van praten is rustiger, gelatener én moedeloos. Alsof ze verwacht wat ze al eerder te horen kreeg: ‘ga niet bij de pakken neerzitten’, ‘blijf in je ritme’, ‘kom op, schouders eronder’.
Plompverloren zeg ik: ‘Blijf zo lang liggen als je wilt’. Daar hadden we het namelijk over: over geen zin om uit bed te komen, over zin om weer in bed te kruipen, over moedeloos zijn, geen kracht om de schouders er weer onder te zetten. Over depressief zijn.
Dat dat wel wat anders is, dan de anderen zeggen, krijg ik te horen. Ik gooi er nog een schepje overheen: ‘Ik kan het je ook nog glashelder maken, waarom ik dit suggereer’. Met een ietwat cynische blik, kijken twee vragende ogen mij scheef aan.
Ik vertel hoe ik er tegen aankijk: adviezen die je krijgt, zijn vaak cognitieve adviezen. Ze komen uit het denken van andere mensen voort. Die anderen staan aan wal en roeptoeteren goedbedoelde adviezen aan de mensen in het ronddobberende schip. Aangezien daar de beste stuurlui staan, geven ze meteen al een signaal af hoe ze tegen jou aankijken. Helaas zijn ongevraagde adviezen vaak ook ongewenste adviezen (dank je, Marieke, voor het aanreiken van deze opmerking). Dus uiteindelijk schiet je er niks mee op, behalve dan dat ze je schuldgevoel vergroten als jij weer je bed inkruipt als de kinderen naar school zijn.
In bed blijven liggen?
Wat doe je als je in bed blijft liggen, zolang als je daar behoefte aan hebt? Je blijft binnen de grenzen van je comfortzone en dat is weldadig. Dat is precies wat je nodig hebt om te herstellen, om moed te verzamelen, om de schouders er uiteindelijk onder te kunnen zetten. Je geeft het natuurlijke proces de tijd, ruimte en aandacht die het nodig heeft om zijn werk te doen. En dan komt er vanzelf een moment dat je een impuls voelt om op te staan. Dat is Kairos, het juiste moment. Joke Hermsen schreef hier een mooi boek over: ‘Kairos’. Er is weinig mooiers dan een natuurlijk proces zijn gang te laten gaan.
Maar kan dat, anno 2018 in onze Westerse maatschappij, waar alles draait om economische groei, aandelen en geld? De vraag stellen is hem beantwoorden. Gelukkig hebben de meeste leidinggevenden het fatsoen om te beginnen met de vraag hoe het met je is. En hoe vaak is de tweede vraag: ‘wanneer denk je terug te komen?’ Deze vraag kan ik niet beantwoorden, ik heb al jaren geen aardse leidinggevenden meer.
We krijgen amper de tijd om ziek te zijn, laat staan depressief. We zijn geen mensen meer, we zijn ‘human resources’ en die moeten gemanaged worden. Dus schakelen we intuïtie en gevoel uit en stappen we over op de cognitieve tour: ‘kom op joh, een weekje thuis is toch wel genoeg. Er is zoveel te doen volgende week. Het zou mooi zijn als je weer bij was. Nou sterkte, joh, ik bel woensdag nog wel even weer’.
Uit je comfortzone
Als je nu, om wat voor reden dan ook, maar ik hoop een goede, toch uit die comfortzone moet of wilt stappen? Stap dan bewust over die grens, kies er voor, ga achter je keuze staan en zet die stap. De gevolgen zullen minder groot zijn, dan wanneer je onbewust over die grens stapt of erover heen getrokken wordt.
Twee laatste vragen stelde ik aan mijn cliënt: ‘Klopt dit?’ en ‘Klopt dit voor jou?’
Een laatste blogvraag aan jou: ‘Klopt dit volgens en voor jou?’
©FrankOdding
Geef een antwoord