Zo op het oog een normale vraag. Niets mis mee of toch wel? Vind ik wel. We zoomen in op de ‘mag ik vragen’. Het is duidelijk dat de vrager een wens heeft. Ik gebruik het woord wens, maar lees gerust verlangen, behoefte of verwachting waar dat beter past. En wat doet de vrager met die wens? Hij legt die in handen van de ander. En daarmee levert hij zijn wens over aan de welwillendheid van die ander. Afhankelijk van mijn bui en wie de cliënt is in welk stadium van het therapieproces, kan het zo maar zijn dat ik ‘neu’ zeg. Met een milde blik in de ogen en een lach op mijn gezicht. Dat dan weer wel.
Inzoomen
En voor ik dan nog een kop koffie haal, zoomen we eerst in op deze situatie. Zo’n vraag naar nog een bak koffie stelt niet zoveel voor. Maar iemand die zo’n vraag aan mij stelt, stelt hem vast vaker en ook met belangrijker onderwerpen. Het gaat erom dat je je wens, of eigenlijk de uitvoering van die wens, in de handen van de ander legt. De vraag is of dat wel handig of verstandig is. Neem je niet liever zelf de verantwoordelijkheid?
Trigger
Bovendien zit er een kant van de ontvanger aan. Wie smullen van zulke vragen? De pleasers, de helpers, de redders. Deze mensen leven ten dienste van de ander. Laatst nog tijdens een cursus die ik gaf. Eén cursist zegt ‘ik kan dat niet’ en de ander duikt er meteen bovenop om het ter plekke te regelen.
Nog leuker wordt het als de pleaser van de ander hetzelfde gedrag verwacht. Mijn cliënt keek naar haar kopje, in de hoop dat ik het op zou pakken. En dat deed ik natuurlijk lekker niet, want therapie gaat over het doorbreken van vastzittende patronen. Helemaal als ze teruggaan tot de kindertijd. Ouders en onuitgesproken verwachtingen. Roept het wat bij je op? Bij deze cliënt wel. Ze viel helemaal stil, dus ik gaf haar maar snel haar gevraagde bakkie troost. Want ja, zo werkt het hè, als de een emotioneel wordt of zielig kijkt, dan rent de ander. Dit verschijnsel noem ik wel eens heel lieflijk ‘de terreur van de vriendelijkheid’. Maar goed, ik dwaal af, terug naar de lijn.
Alternatief
Gelijkwaardigheid is mijn kernthema. De ‘mag ik vragen’ tasten gelijkwaardigheid aan omdat je je eigen wens aan de ander overdraagt. Wat is het alternatief? Gewoon zelf een bak koffie pakken? Soms kan dat, maar hier in de praktijk doen weinig mensen dat. Pak je het zo aan, dan laat je de ander buitenspel. Dat is ook niet de bedoeling, tenzij je over-assertief bent of een narcist.
Wat dan wel?
Mijn uitgangspunt is gelijkwaardigheid en mijn stelling is dat communicatie twee kanten opgaat. Dan ontstaat er rust bij sterkgevoelige mensen en mensen die graag anderen helpen, redden, pleasen. Gelijkwaardige communicatie sluit twee partijen in: ik en de ander. Ik zeg tegen mijn cliënten dat er altijd drie mogelijkheden zijn. Ook hier:
‘Ik heb zin in een bak koffie, heb je die voor mij?’
©FrankOdding
PS. Lees ter verdieping van dit blog ook https://isimoo.com/blog/ingaan-op-dieperliggende-verlangens/.
Geef een antwoord